Ενας από τους λόγους που τα τελευταία χρόνια εγκαταλείπω συχνά την Αθήνα και αποσύρομαι στον Μυστρά είναι το αίσθημα της «ασχήμιας» το οποίο με καταλαμβάνει όταν περπατώ στους άλλοτε όμορφους δρόμους της πρωτεύουσας.
Τα παλιά αρχοντικά έχουν δώσει, πλέον, τη θέση τους σε ρυπαρά και εγκαταλελειμμένα κτίρια. Η απαράμιλλη αρχιτεκτονική ομορφιά των προσόψεών τους καλύπτεται, πλέον, από τοιχοκολλημένες αφίσες και γραμμένα συνθήματα. Και η νεοκλασική τους διαχρονικότητα «μουντζουρώνεται» από εφήμερες και αμφιβόλου αισθητικής δημιουργίες της «τέχνης του δρόμου» … . (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, 23.12.2018 : 20:34).
Δε θα διαφωνήσουμε με την προτροπή του ευπατρίδη κ. Γιάννη Βαρβιτσιώτη. Αλλά μάλλον και αυτού οι οφθαλμοί ανεώχθησαν τελευταία. Όχι τότε που έλυνε και έδενε και συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του σημερινού (κατ΄ εμάς) εξαμβλώματος.
Αλλά
η Αθήνα κκ. συμπολίτες έχει ανάγκη και από
ένα νέο όραμα και καινοτομικές πρωτοβουλίες με το βλέμμα στο παρόν και στο
μέλλον.
Η πρόταση
του Ασκληπιείου Πάρκου Αθηνών είναι μια ενδιαφέρουσα σειρά ιδεών, προσιτή, εύκολα
αποδεκτή και χρειάζεται συμμέτοχη και διεκδίκηση. ¨Όχι λόγια και φούμαρα ή
πυροτεχνήματα.
Είμαστε
στη διάθεση όλων να συζητήσουμε. Να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε και δημιουργήσουμε.
