Η περιπέτεια του
Ελληνικού έχει αποκτήσει πλέον ένα συμβολικό περιεχόμενο. Είναι η ιστορία μιας
χώρας που αδυνατεί να αποφασίσει τι θέλει και να προχωρήσει με συνέπεια προς
μια κατεύθυνση. Η ιστορία μιας διοίκησης –κεντρικής και τοπικής– που
αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, που κάποια στιγμή απλώς παραιτείται και
αφήνει τα ηνία στην αγορά.
Είναι ένα σύμβολο της ασυνέχειας του κράτους, των
συνεπειών του λαϊκισμού και της στείρας άρνησης, αλλά και της ήττας του
πολεοδομικού σχεδιασμού, ως εργαλείου απάλειψης των αντιθέσεων. Με λίγα λόγια,
τα έχει όλα, εκτός από ευτυχή κατάληξη … (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟ , 28.01.2019).
Θα αναρωτιέστε
ποιος τα λέει αυτά. Ο ομότιμος καθ. ΕΜΠ κ. Λουδοβίκος Βασενχόφεν, Και έχει σε
μεγάλο βαθμό δίκιο.
Αλλά
αν ο κ. ομότιμος ήταν από αυτούς που συνομιλούσε με το σύστημα και «έδινε λύσεις».
Ασφαλώς
οι αποφάσεις είναι των κυβερνήσεων και όχι των κκ. καθ. Ωστόσο έχουν και αυτοί τις
ευθύνες τους και χωρίς αμφιβολία μεγάλες. Διότι απλά είναι μέρος του συστήματος
και μάλιστα με καθοριστική συμβολή. Άλλωστε υπηρετούν συχνότατα το γκουβέρνο με
το αζημίωτο, σε μα σχέση δούναι και λαβείν.
Ο
καθ. Βασενχόφεν μετείχε και στην πρώτη μελέτη που έγινε με χρηματοδότηση ΟΡΣΑ
για το Ασκληπιείο Πάρκο Αθηνών και από το Εργαστήριό του δόθηκαν οι χάρτες απεικόνισης
της περιοχής. Αλλά περιέργως διαφώνησε άγαρμπα θα λέγαμε με το κείμενο που εκείνος
και οι συνεργάτες του έγραψαν και το οποίο τελικώς εντάχθηκε στη μελέτη. Δείγματα
συνέπειας, επιστημονικής συμπεριφοράς και παράδειγμα προς του νεότερους και τους
φοιτητές. Αλλά περασμένα ξεχασμένα, αν και η λήθη δεν είναι πάντοτε η καλύτερη
προσέγγιση.
Οι μελέτες
που έγιναν για το Ασκληπιείο Πάρκο Αθηνών είναι ακόμα ζωντανές, καινοτόμες για την
εποχή που συντάχθηκαν και παραμένουν στη διάθεση όλων προς αξιοποίηση.
Και ελπίζουμε
ότι κάποτε η παλαβή ελληνικής κοινωνία όπως εκφράζεται από τους ταγούς της θα
κατανοήσει μερικά πράγματα και θα θελήσει να προχωρήσει στο δρόμο τον καλό Αυτό
της Αρετής και της προόδου.